We zijn nu al meer dan 5 weken in een ‘lockdown light’, een zogezegde soort van quarantaine. Politici hebben een hekel aan duidelijke communicatie en dus benoemen ze de huidige situatie met wat het niet is, het is geen lockdown en het is ook geen quarantaine. Wat het dan wel is heeft iedereen zowat op zijn eigen manier ingevuld. De roep op straat om duidelijkheid was groot en dus zijn er zoveel verduidelijkingen gekomen als er politici zijn en is het nu glashelder voor iedereen.
Het is simpel, ik pas mijn beproefde boeren logica toe en blijf in mijn kot, ik ga wandelen met onze hond, ik ga alleen fietsen en was mijn handen dat de vellen eraf vallen.
Nu we bij de beenhouwer geen nummertje meer mogen nemen om zijn beurt af te wachten, moeten we binnenkort een nummertje nemen om langs de Vlaamse veldwegen te gaan wandelen of fietsen. De BMI van de gemiddelde Vlaming moet met al dat gewandel in combinatie met een gebrek aan trappist op terrasjes in vrije val zijn. Het “leuk” gehalte van de quarantaine ligt nog betrekkelijk hoog bij ons, in Italië is dat net iets anders, de regels zijn er heel strikt. In Italië wordt er noch gewandeld noch gefietst en het grootwarenhuis laat één klant tegelijk toe en geen 15 klanten zoals bij ons.
Ik had me onze tienjarige verjaardag in ons huis aan de Tyrreense zee anders voorgesteld. De vooruitzichten ogen somber. Al die slimmeriken en ook die virologen bereiden ons al voor op een zomer op ons balkon, ze noemen het een staycation.
Het televisieprogramma ‘ik vertrek’ volgt Nederlanders die emigreren naar de zotste streken van de wereld, meestal zonder geld, met de zotste dromen eerst en vooral veel goesting om te vluchten uit Holland. Na de interventies van Nederland binnen de EU om de Corona bazooka te blokkeren begin ik dat vluchten wat meer te begrijpen, maar die droom om een camping of een B&B voor Hollanders uit te baten wordt meestal ei zo na een nachtmerrie.
Ons verhaal is noch een verhaal van vluchten, noch van een B&B of een camping. Wat wij wel gemeen hebben met die ‘ik vertrekkers’, is dat we onze redelijkheid zijn verloren en puur op gevoel en emotie beslist hebben om dat huis te kopen.
Niemand kende toen Calabrië, wij ook niet. Ooit, tijdens een vakantie op Sicilië, waren we in Taormina en zagen we Calabrië aan de overkant liggen en wat we zagen maakte geen goede indruk. Dorre okerkleurige heuvels met heel weinig groen, overgaand in het donkere blauw van de engte van Messina. Ik had zeker geen wauw gevoel bij al die dorheid en droogte die ik me toen vanaf de overzijde inbeeldde.
Zoals Bredero ooit schreef, het kan verkeren en verkeren deed het. Wij hebben gekozen voor het groene deel van Calabria, hoewel het dorre deel ook magnifiek is. Enkele jaren geleden zijn we er doorgetrokken met de fiets en het is er prachtig.
Als je voorgaande leest denk je misschien dat we impulsief gehandeld hebben of gewoon dat we gek zijn. Misschien zijn we gek, maar impulsief was de aankoop niet. We hebben alles overdacht, beredeneerd, overlegd ook met de kinderen en een belangrijke logica is ontstaan. De logica van investeren in je familie, in tijd samen doorbrengen op een plaats en in een atmosfeer die verbindt.
Ik heb hard en veel gewerkt en doordeweeks was er weinig tijd voor de kinderen. Mijn weekends, mijn vrije tijd en mijn vakanties stonden volledig in het teken van mijn kinderen. Investeren in een plaats, een stek waar ik ‘later’ heen kan om een week of meer opnieuw samen te zijn met de kinderen en kleinkinderen en op die manier mijn gezin te herbeleven, was een belangrijke drijfveer. Dit klinkt misschien utopisch en naïef, maar ik blijf erin geloven en ik ‘cross my fingers’, de kleinkinderen zijn er nog niet dus …
Dus we zijn heel rationeel en lucide gebleven en we gingen ons als boekhouders-virologen gedragen: droog, berekend en voorzichtig op zoek naar het kleinste risico. Deze houding hielden we vol tot het ogenblik dat we de oprit opreden met ons huurwagentje. Virologen lopen ook risico om besmet te worden. Alle voorgenomen goede bedoelingen, onze harde logica, onze berekendheid, alles smolt toen weg als sneeuw voor de zon. Wij waren slachtoffer geworden van dat onzichtbare beestje, het virus had ons te pakken en vandaag zit het nog steeds in ons bloed en zijn we er blij mee.
Mensen mogen beweren wat ze willen, maar de aankoop van een woning in het buitenland is nooit een rationele beslissing!
Reeds jaren voordien droomden we regelmatig wel eens weg bij de gedachte aan een stekje van onszelf onder de Italiaanse zon, maar echt concreet hadden we nog geen stappen ondernomen tot we in 2009 actief aan onze research begonnen.
Hoe begin je aan de aanschaf van een huis in het buitenland? Uiteraard met de keuze van het ‘buitenland’ en dit liefst met z’n tweeën en als het even kan ook met de kinderen. Uiteraard zijn er andere elementen die ook een rol spelen en sommige zelfs een niet onbelangrijke rol zoals: het budget, de bereikbaarheid met het vliegtuig of met de wagen, het klimaat, de cultuur, de veiligheid, de zee of de bergen, de gastronomie en ga zo maar door.
Onze eerste pitstop was in oktober 2009 in Barcelona. Ik had me toen ingeschreven voor de Olympische kwarttriatlon van Barcelona en we hadden enkele dagen bijgeboekt om nadien de sfeer op te snuiven. Fantastische stad, bruisend met zowel een oud als modern gedeelte, met mooie stranden en verschillende havens en heel wat mogelijkheden om te doen en te genieten. Het klimaat in het voorjaar en het najaar warm en droog en in de zomermaanden heet. Naar dit klimaat waren we op zoek, ideaal om af en toe de koude en de vochtigheid van ons regenland te ontvluchten.
Lokale inwoners zijn soms heel kritisch voor hun eigen land en hun eigen stad en onze taxichauffeur was er zo een. Politiek, economie, criminaliteit, alles ging door de mangel. Het enige wat bij mij blijven hangen is, is de grote schaarste aan water, rantsoenering van drinkwater en het zwembadwater speciaal te bestellen per tankwagen. Aan het bekijken van huizen en appartementen zijn we nooit toegekomen en dus zijn de prijzen voor ons een grote onbekende gebleven, maar gerekend aan de prijs van mijn cerveza of vino tinto, kan ik me de prijzen inbeelden, galacticos waarschijnlijk.
Ook al vind ik het een fantastische stad en zijn we nadien nog verschillende keren terug geweest, maar de klik was er niet. Had ik te veel ‘tapas’, paella en ‘patatas bravas’ gegeten, wie zal het zeggen? “de gustibus et coloribus non disputandum”.
Wordt vervolgd …